verder dan maar ...

waar ik gister stopte. Tja, dat te laat was eigenlijk een gevolg van gebrekkige planning of noem het overmoed of gebrek aan zelfkennis ... Nou ja, het liep allemaal anders dan ik dacht.  Gister hadden we namelijk een constructie waarbij we de route zouden eindigen in Cea om daar opgehaald worden door de waard van ons overnachtingsadres. Dat werkte uit zoals gepland. In de casa rural aangekomen bleek dat we voor het diner een km of wat verderop zouden moeten gaan. Daarop maar besloten om ons daar om een uur of 5 heen te laten brengen. De tijd doorkomen tot de Spaanse chef op stoom gekomen zou zijn, rond en uur of 8, leek ons geen probleem. Tijd zat om onder het genot van een biertje/glas wijn een verslagje te typen. Je raadt het al, het eerste lukte, het laatste niet. Vandaar de teaser ... (goed gezien Lieke)

Terug naar gister. Na bij dat eerste restaurant doorgezonden te zijn kwamen we in Cima de Vila. En daar troffen we in een piepklein hokje Cesar. Cesar is een van die markante figuren op de Camino die al jaren lang al die mensen voorbij ziet komen. Sommigen in zijn Cesar-cave verwelkomt en zijn koffie, wijn, gebakken pan met suiker, koteletjes, spek, ham, kaas ... noem het maar op wat ie op dat moment heeft, met je deelt. Daar een prijs voor verzint, en je dan verder zend.

Overigens niet zonder met een mini camera een selfie neemt met jou er op. Die selfies gebruikt hij om de volgende gast te laten zien wie hen voorgingen. Deed ie bij ons en dat roept dan gelijk weer reacties op van: "Hee, die zagen we toch in A?" of "Was dat niet die rare "euheuheuh" in B?". Verder vertoont hij de selfies van vorig jaar op zo'n zelfverversend fotolijstje.

Kortom, een verschijnsel op zich die Cesar, van 40 jaar buschauffeur op de Euroliner met bestemmingen als Tanger, Algiers, Moskou maar ook Amsterdam en Istanboel op zijn palmares naar pelgrimfluisteraar. Een prestatie die (in ieder geval mijn) ontzag afdwingt.

Ontzag genoeg om zijn uiteindelijk oordeel over onze staat van pelgrim, nl die van turigrino te aanvaarden. Cesar zei maar weinig perigrino's te zien en had zo zijn eigen lijstje van passanten:

Ik heb de afspraak gemaakt als perigrino terug te keren.

Verder gingen we na dit echt unieke intermezzo naar Ponte Mandras. Cesar levert namelijk veel, maar geen broodjes, en die zouden in de bar in Ponte Madras te krijgen zijn. Dat klopte ook. De bar was van geur en smaak compleet verstoken maar gelukkig waren de broodjes perfect op smaak voor ons.

Verder ging het door echt mooi wandellandscap tot we in Cea kwamen. De ingang tot het dorp/stadje is aan de kant van de Camino echt authentiek.

Met iets verderop in het straatje een oplettende bewoner.

(Zie voor het panorama op die plek de foto's)

Op  het plein in het midden van Cea melden we ons natuurlijk eerst bij de bar voor de cooling down. Daarna nog wat stretchoefeningen in de zon.

Waarna we oppgehaald werden door de waard van ons overnachtingsadres 10 km verderop.

Hein