Het was mooi.

14 mei:

Wandelend tussen de eucalyptusbomen en genietend van de heerlijke geur, hoor ik iets wat ik afgelopen dagen al vaker heb gehoord. Een stem uit de megafoon van een auto die de mensen oproept om te gaan stemmen;  “Vota Partido Popular”.  

Het zal te maken hebben met het gegeven dat we aan een van de laatste wandeldagen bezig zijn. Het besef komt bij mij binnen dat het leven, buiten de Camino, gewoon is door gegaan. Dat weet ik natuurlijk heel goed en heb dit afgelopen jaren heel vaak (regelmatig met onbegrip) ervaren. Ik heb nu echter 13 dagen gewoon even aan de kantlijn gelopen. Even iets heel anders mogen doen. Met 2 lieve mensen die me alle ruimte gaven om mijn tocht te lopen. De tocht is niet altijd makkelijk geweest. De realiteit is niet veranderd. Wel heb ik veel mooie mensen ontmoet en wil ik hier graag zeggen dat ik een dankbaar mens ben. Ook al ben ik nog niet in Santiago. 

15 mei:

Het is weer een prachtige wandeling vandaag. Er zijn meer mensen onderweg en langzaam zien we de drie torens van de kathedraal verschijnen. De stad wordt groter. 

En dan zijn we er echt. Heel bijzonder. Zoveel mensen/pelgrims te zien, die net als wij ‘er zijn’. Ik zie blije gezichten om me heen. We hebben het gedaan! Ook wat zoekende gezichten. Waar moet ik heen, waar ga ik me neer zetten, met wie kan ik mijn gevoel van blijdschap delen.. 

Maar het komt vast goed met al die pelgrims. Zij en ik hebben mooie herinneringen en een prachtige ervaring erbij. Die nemen we mee in onze rugzak naar huis.

Leoniet