Een stap dichter ...

vandaag passeren we de 100 km demarcatielijn. Een belangrijke etappe dus, en ook een waarbij we toch langzaam meer medepelgrims gaan zien. Tenslotte is dit het laatste instappunt voor mensen die absoluut gecertificeerd pelgrim willen worden (zie een van mijn eerste bijdragen). Daarover trouwens later meer.

We vertrekken om zo'n 08.45 uit ons hotel midden in Ourense. Maar eerst vervullen we een belofte voor een kaarsje. Gelukkig is de Iglesia de Sta. Eufemia  vlakbij geopend voor de mis dus daar piepen we even binnen om dat kaarsje op te starten.

Het is het meest rechtse en het lijkt niet veel, maar als we kunnen komt er de komende dagen elke dag nog een bij. We gaan onze best doen voor Liekes collega.

Het belooft een prachtige dag te worden zoveel was al duidelijk bij het verlaten van het hotel. Uit de donkere kerk gekomen met de zon al weer een minuut of 10 verder op weg naar zijn maximum werd dat nog duidelijker.

Steden in de ochtend, er is haast geen betere plek om aan een wandeling te beginnen (als ze niet al te groot zijn dan he). In dit geval voert de route door een langzaam op gang komend centrum snel naar de andere oever van de Rio Mino over een heel imposante oude brug.

Aan de overkant lopen we natuurlijk eerst door buitenwijken, daarna door een industriele zone en vandaar slaan we rechtsaf de helling ten noorden van Ourense in. Daar wacht ons een stevige klim om 270 m hoger te komen. We moeten langs een relatief druk weggetje  dat maakt het extra vervelend. Aan de andere kant, als we dat gehad hebben dan is het ook echt voorbij. Waar we gisteren vrijwel de hele dag in een verstedelijke omgeving liepen, is dat vandaag na 2 uur volledig verdwenen.

Volop weer terug op het Spaanse platteland. Dat begint niet best want het eerste restaurant waar we iets hopen te kunnen inslaan blijkt niet open maar ... onze tweede mogelijkheid levert dan weer een extra mooie ontmoeting. Maar daarover morgen meer (nu te laat).

Hein