De tocht is mooi..

Vandaag 7e wandeldag. De tijd gaat snel als het leuk, mooi, fijn..is. Aan het begin van de wandeling komt Hein met het idee om de gelopen dagen een punt te geven. Bijzonder voorstel vind ik, waarbij ik me niet zo snel iets kan voorstellen. Gedurende het lopen laat ik hierover mijn gedachten gaan. Welke dag had de mooiste route? Wanneer heb ik vooral genoten? Welke herinnering ligt voor in mijn geheugen? Het roept bij mij nieuwe overdenkingen op.

De pelgrimstocht naar Santiago de Compostela staat symbool voor de weg te gaan. Etappes met moeilijk te nemen hindernissen, waar we ons met de nodige tijd en hulp overheen zetten en proberen te herstellen. Om daarna door te gaan. En zonder twijfel beginnen aan de volgende etappe. Alerter geworden om niet weer te struikelen of onder gedompeld te raken. En weer doorgaan. Door open te staan voor andere meningen nieuwe kansen zien. En meer gaan genieten van al het moois om ons heen. Tot de volgende etappe weer een flinke klim blijkt te zijn die genomen moet worden. Dit om verder te komen op die weg. Onverwachte aandacht krijgen en accepteren. Waardoor we steeds sterker worden en verder kunnen.

Een van de afgelopen dagen ontmoetten we een mede-Peregrino. Hij deelde met ons zijn waarom van zijn wandeling naar Santiago. Hij zit in een ‘proces’. Waar vanuit hij gestart is weet hij niet. Net zo min als hij weet waar hij wil eindigen. 

Ik dacht daar vanmorgen aan toen ik nog met lege handen liep. Mijn bloemenboeket ontstaat iedere dag zomaar en ik weet niet hoe het er aan het einde uit zal zien. Maar tot nu toe heb ik iedere dag een mooi boeket achter kunnen laten op een door mij gekozen plaats.