Een koude dag.

Na heerlijk geslapen te hebben, vertrokken we vanochtend in onze korte broeken. Misschien niet zo slim, want we stopten wel onze poncho's in de rugzak. Er was regen voorspeld, maar ook een lekkere temperatuur. De voorspelde regen bleef uit. Maar de temperatuur viel dus echt tegen. Leoniet en ik hadden het best koud, ondanks onze fleecetruien. En mijn handen waren paars en wit en dood. Nu is dat niet echt een nieuw gevoel voor mij, want dat gebeurt ook als we gewoon met de Losse Feeter wandelen. Alleen kon ik ze nu niet warm krijgen. Gelukkig had Leoniet een buff in haar rugzak en die mocht ik gebruiken. Dus heb ik beide handen in de buff gewikkeld en daardoor werden ze uiteindelijk weer 'normaal' van kleur en gevoel. De wandeling was opnieuw heel mooi. Wandelen door kleine verlaten dorpjes en kleurige beplanting.  In het dorpje As Eiras stond bij een huis een tafeltje met koffie, heet water, koekjes, geroosterde boterhammen, flesjes water en last but not least bier. Zelfbediening zonder verplichte kosten. De pelgrim stopt een bedragje naar keuze in een klein geldkistje. Precies zoals wij gisteren bedacht hadden toen we door alle dorpjes zonder bars of winkeltjes  liepen. Niet dat de goddelijke voorzienigheid onze wensen meteen had vervuld hoor. Als pelgrim kun je dit soort gedachten natuurlijk wel ontwikkelen, maar bij die groep hoor ik niet geloof ik. Gedachten zijn er genoeg onderweg, maar of Zijne Heiligheid daardoor getriggerd wordt, betwijfel ik.  Mijn gedachten zijn misschien toch te werelds. Of zou ver- en bewondering over al het moois voldoende zijn om de hogere machten gunstig te stemmen?  

Eigenlijk was de wandeling van vandaag een beetje te kort. Goed na de middag waren we weer terug in Laza, waar we nog een nacht slapen. Om de, nogal drukke, zeer aanwezige,  gastvrouw niet de hele middag te hoeven horen, zijn we al bijtijds naar de bar gegaan. Hier brengen we onze tijd door met puzzels oplossen, op de e-reader lezen en de blog bijwerken en natuurlijk ook van tijd tot tijd een versnapering tot ons nemen. De bardame, ook eigenaresse denk ik, verwent ons met chips, olijven etc. En dat alles ongevraagd en ( naar wat later blijkt) ook onbetaald.  Om 19:00 uur kunnen we hier ook aan tafel. Gisteren, maandag, was er alleen vlees. Voor vandaag is ons vis beloofd. Hein verheugt zich al op de bacaloa. Op onze camino vanuit Porto heeft hij de smaak hiervan leren waarderen.  

Ik wil absoluut niet zeuren, maar toch.....De tijd gaat veel te snel. Al vijf dagen gewandeld. Santiago komt al dichterbij; nog ongeveer 160 km.       Groetjes, Corrie