Hoezo Schummler ...

OK, we reden ze natuurlijk vrolijk wuivend voorbij, bij het houten kruis boven Portacamba , maar daaruit opmaken dat wij Schummler zouden zijn was op zijn minst voorbarig.

Dus de 2 Duitse collega Peregrino's die ons gister na een, voor hen blijkbaar vervelende lange afdaling, zo kwalificeerden hebben we gelijk verteld hoe de vork wel in de steel stak.

Het lijkt een onsamenhangend zooitje, die pelgrimkaravaan die naar Santago trekt, maar dat is maar schijn. Uiteindelijk eindigt het grootste deel aan het eind van de dag in een volgepropte slaapzaal en in zo'n closed community is je goede faam zo om zeep.

Nee, wij waren geen Schummler, want deze morgen werden we door dezelfde taxifirma weer netjes teruggebracht naar Bar Rosario in Campobecerros. Na een cafe solo en een lesje aardappelpoten door de uitbaatster van de bar vertrokken we daar iets over 10 voor de etappe terug naar Laza.

We wisten al van de iets mindere weersvooruitzichten van vandaag voor we vertrokken en de aanblik van de in regenkledij gestoken wandelaars tijdens onze rit naar Campobecerros had ons niet veel optimistischer gemaakt. Uiteindelijk bleek alles mee te vallen en leek het wel of de hemelen zich openden voor ons. Echt warm en zonnig werd het niet tijdens de wandeling vandaag, maar het was goed wandelweer en het bleef goed droog.

Van Campobecerros gaat het eigenlijk alleen maar omhoog. Nou klinkt dat erger dan het is, want de hoogteverschillen zijn beperkt (om en nabij de 100 m). Eenmaal door het grotendeels verlaten Portacamba mochten we, bij een markant houten kruis, de verharde weg inruilen voor een onverhard pad.

Ik maak nog even gebruik van de gelegenheid om er een herinnering achter te laten.

Daarna gaat het over een gemakkelijk pad, opnieuw prachtige vergezichten, naar As Eiras. een heel klein bergdorp zo'n 6 km voor Laza. Onderweg daar naar toe passeren we de zoveelste bouwplaats voor de Spaanse HSL. Deze keer ver beneden ons.

Ze maken er iets moois van, maar het duurt ook nog wel even voor die trein echt over het hele traject voluit kan gaan vermoed ik. 

In As Eiras een 

Punta de apoyo para peregrino's,. Een steunpunt zeg maar.

Alles zelfbediening en de geldelijke bijdrage is vrijwillig met het bedrag naar eigen keuze.

Na de lunch, en een bezoek aan de bouwplaats voor een nieuw pelgrimsonderkomen, gingen we verder naar Laza om daar voor de tweede keer, maar nu te voet, aan te komen. Onderweg stuitten we naast alle bloemenpracht ook nog op een opmerkelijke stoet rupsen die van de ene kant van het pad naar de andere marcheerden.

Grappig om ze zo bezig te zien.

We beginnen zo langzamerhand goed in het ritme te komen. Dat resulteert er in dat we voor dagen zoals deze onze hand niet meer omdraaien. De 15 km die we af moesten leggen kosten niet meer dan 3 uur lopen. Het voelt bijna als spijbelen als we, nog vroeger dan gisteren, de plaatselijke bar weer in stappen om daar aan het apres-camino deel te gaan nemen. Ook dat lukt trouwens steeds beter.

Morgen belooft het nog iets minder weer te zijn maar we zien wel hoe dat afloopt. Jullie horen het wel. Tot dan!