Many miles monday ...?
Tja, als je volgers zo op de huid zitten dan is het niet echt gemakkelijk de verdieping in te gaan.
Daarom toch maar weer een niemendalletje gefabriceerd.
Het zat er natuurlijk dik in, na gister hoog opgegeven te hebben over de prachtige natuur en de mooie paden, moest er wel met repercussie rekening gehouden worden. Een pelgrimsweg is er natuurlijk niet voor het genot, zelfs al zijn het dan voornamelijk de meer verheven zinnen die bevrediging vinden. Er moet geleden worden, anders mist de ervaring glans, het pelgimsdiploma verliest aan kwaliteit.
Deze etappe, A Gudi[nj]a - Campebecerro, van grofweg 20 km loopt dus niet door romantische beekdalen met bossen, bloemen, kwinkelerende kneutjes en wat dies meer zij. Nee, deze keer hebben we op een enkele kilometer na, 20 km asfalt voor de boeg (blijkt na afloop). Gelukkig zijn dat na de eerste 4 kilometers geasfalteerde binnenweggetjes maar toch, mijn gestel gedijt het best bij variatie en dat is op een onverhard pad meer voorhanden.
Goed, dat ene aspect mag dan niet optimaal ingevuld zijn, voor wat de rest betreft: de uitzichten zijn fenomenaal. Het enige frusterende aan dat alles is het feit dat het op foto niet goed te treffen lijkt. Natuurlijk hebben we dat wel geprobeerd maar we waren steeds teleurgesteld in het resultaat.
Maar goed, eerst vertrekken uit A Gudi[nj]a.
We blijven ons verwonderen over de bedrijfsvoering van de etablissementen onderweg. Neem nou ons hotel van afgelopen nacht. Ontbijt kon op elk moment vanaf 07.00 uur. Niet dat we dat nou van plan waren, maar als we om 08:20 beneden komen staat daar dezelfde meneer die ons gisteren een goede nacht toewenste gereed om onze bestelling in ontvangst te nemen. Hij verdeelt zijn belangstelling tussen zijn krant, een paar vroege koffieklanten en ons. Als hij onze bestelling opneemt en daarvoor in de keuken verdwijnt bedient een (toevallig?) arriverende klant wel zelf de espressomachine. Als we na ons ontbijt voor onderweg nog 3 broodjes gezond mee willen nemen voor onderweg gaat dat allemaal voor nop. Zet ik wel op het ontbijt!
Terug naar het vertrek uit a Gudi[nj]a. We lopen al redelijk snel het dorp weer uit. Deze keer, anders dan voorgaande keren, zegt de routebeschrijving ronduit dat we veel asfalt voor de boeg hebben. Ook is er geen mogelijkheid tot ravitaillering onderweg. Geen bar, geen super(tje). Niks van dat alles. Dus moet alles meegenomen worden. Wel typisch want de dorpjes die we op deze tocht passeren hebben in hun naam (A Venda de ...) de aanduiding dat vroeger hier gasthuizen en herbergen waren.
Nu is er zelfs geen vermoeden van al dat gastheerschap meer te bekennen. Iets wat ons ondanks al dat landschappelijk moois wel goed uitgekomen zou zijn. Daarom gaan we maar gewoon in iemands voortuin zitten om ons broodje op te eten.
Natuurlijk hoopten we dat de bewoner, een van de weinigen hier, ons binnen zou noden voor een cafe solo. Maar die hoop werd niet gehonoreerd.
Verder dus maar langs prachtige vergezichten en net zo mooie bermen.
Uiteindelijk zijn we nog relatief snel in Campobecerros. Een klein dorpje dat ligt aan het stuwmeer (begin?).
Daar melden we ons in de enige bar die het dorp rijk is. Een soort familiegedreven huiskamer/supermarkt/cafetaria zonder frituurorgel. De hele familie inclusief hulpbehoevende grootmoeder, draait daar tezamen en soms tegen elkaar in het bedrijf. Het meest betrokken lid, de vrouw des huizes bedient ons, belt Manuel (jawel) de taxichauffeur en snijdt nog snel even wat stukjes kaas voor bij de consumpties. Yes, tapas!
Manuel blijkt een gedreven taxichauffeur en hij brengt ons vlot van Campobecerros naar Laza (spreek laaffaa). Hij navigeert ons probleemloos langs haarspeldbochten en cementwagens naar ons volgend logeeradres waar een enigszins hyperactieve hospita op ons wacht.
Misschien dat ik er nog eens toe kom om bovenstaande uit te leggen maar het wordt weer laat en ik moet op onze kamer zien te komen voordat onze medebewoners (een kopgroepje Spaanse fietspelgrims) over de gemeenschappelijke gang gaan spoken.
Je hoort er nog van ,,,
Harrie en Rina Mannien