Veel gekker moet het niet worden ...

Had ik nou maar de reactie van Jan gelezen dan waren we misschien een beetje voorbereid geweest. .

Terug naar het begin van de dag. Hotel Victoria waar we verbleven is perfect, met mooie ruime kamers, een echte regendouche, breedbeeld tv met een ruim aanbod Spaanse zenders en lekkere handdoeken.  Wat wil je nog meer.

Wat ze niet hebben: ontbijtservice. Daarvoor mogen we ons de volgende morgen melden in de bar onder het hotel. Wat we ook eten, zo bezwoer de bazin van het hotel ons gister, zij betaalt. Alleen, het desayuno wordt pas vanaf 08:30 geserveerd.

Niet echt ideaal maar omdat we konden wachten in een naburige bar al met al wel ok.

Onze Camino begon na dat alles om zo ongeveer 09.30 vanmorgen onder een helblauwe lucht maar zonder dat het al te heet was. Op de bergen verderop lagen nog strepen verse sneeuw misschien dat die ook nog bijdroegen aan de lekker koele lucht. De etappe van vandaag was op wat stukjes autoweg na fantastisch mooi. Onderweg werden we weliswaar verrast door een doorwaadbare plaats in de route waar onze beschrijving niet voor waarschuwde maar omdat het alleen Corrie natte voeten bezorgde konden we daar nog wel de lol van inzien. Verder echt mooie bospaden met onderweg mooie plaatjes die ik vlijtig vastlegde.

In Requejo de Sanabria aangekomen viel het me bij controle van het routeboekje wel tegen dat we, qua tijd, nog maar op de helft waren, maar ik dacht het mijne van de accuratesse van de auteurs en zo gingen we welgemoed verder na het inslaan van wat broodjes.

Verder dus op weg naar de Poort van Padornelo, de pas die het hoogste punt in de Via de la Plata vormt. Gaandeweg hoger komen we opnieuw langs een mooi pad parallel aan de Rio Requejo. Soms loopt die rivier/beek niet parallel aan het pad maar er over maar ondanks dat blijft het een mooie wandeling.

In het laatste deel passeren we de bouwplaats voor 2 HSL tunnels (dubbelspoor komt er aan). Daarna gaan we de laatste 100 hoogtemeters naar de pas over een steeds onduidelijker pad tot aan ... een groot bord met daarop ... de Jacobsschelp.

Wat denkt de doorsnee pelgrim bij het zien van een grote Jacobsschelp? Op een bord in het bos?!

Precies!! De schelp. Dit is de PLEK. Her zit ik GOED!

Dus bij de oever van de wild stromende beek aangekomen, de situatie overziend, met de bescherming van de schelp in het achterhoofd aarzelde ik geen moment en stapte van de ene steen op de andere. Dacht ik.

In werkelijkheid gleed ik ruggelings de beek in. Gelukkig herstelde ik me bliksemsnel zodat mijn reisgenotes konden zien dat mijn tuimeling misschien wel onverwacht was maar dat ik niettemin alles nog wel onder controle had. Toen ik Leoniet dan ook, staande in de beek, noodde om mij de hand te reiken om haar zo verder te helpen over de stenen die mij fataal geworden waren ging ze daar dan ook grif op in. Om daarna ook naast mij in de beek te belanden.

Lang verhaal kort, 2 mensen heel nat en 1 een beetje, 1 gsm en 1 camera in de beek later kwamen we aan de overkant van de beek. Nog wat tijd genomen om schoenen leeg te gooien, sokken uit te wringen en daarna door naar de pas over steeds onduidelijker paadjes.

Van ons frisse bad naar het hotel was nog een dik uur lopen. Tijd genoeg om deels weer droog te worden maar aan het eind werd het voor de natste onder ons toch een beetje koud ondanks de zon.

Bij het hotel dus eerst maar warm gedouchet voor het aankomst aperitief. Overigens hebben we die vertraging later goed ingehaald

Wat foto's betreft, op dit moment is nog niet duidelijk of van camera, foto's en gsm iets gered kan worden. Hoop te over, maar de nacht moet het leren.