Cea revisited ...

Tja, erg klimaatneutraal is zo'n pelgrimage niet natuurlijk. Waar we gisteren opgepikt werden zijn we vanmorgen gewoon weer gedropt. Dus op het centrale plein in Cea.

Omdat we onze medebewoners van de finca niet perse de hele dag om ons heen nodig hebben en het onduidelijk is hoe ver we moeten lopen voordat we kunnen ravitailleren starten we maar met een bezoek aan de enige bar in Cea die open is. Gelukkig is het een beetje een nette, in ieder geval ziet de barman er gesoigneerd uit. Evenzo gelukkig reageert hij niet afwijzend op mijn verzoek om ook wat broodjes om mee te nemen. Voor zover mijn Spaans reikt lijkt het er op dat hij daarvoor eerst wat brood moet veiligstellen. Daar is natuurlijk niemand tegen. Hoe veiliger hoe beter, en ik beaam dan ook ten volle dat ik daar mee akkoord ga. Als hij daarna zijn plaats achter de toog opgeeft en daarna de bar uitgaat, zijn klanten. ons incluis.  achterlatend, realiseer ik me pas wat hij me duidelijk wilde maken. Nu maar hopen dat de bakker  geen 20 minuten verderop woont.

Dat viel gelukkig mee, 2 fikse dubbele boterhammen, gemaakt van de trots van Cea,met daartussen kaas en ham rijker stappen we 20 minuten later naar buiten. Op weg naar Dozon, een dikke 20 km verderop.

We zijn redelijk snel het dorp uit en lopen vrijwel direct een bospad op. In de verte zien we dat op deze zondagmorgen wandelen niet de enige bezigheid is die hier als tijdverdrijf geldt. Een stelletje motorcrossers komt van een zijweg en stuurt " onze" route op. Als die voorbij zijn zien we plotseling ook de 3 dames die in dezelfde finca logeerden. Die zijn ook nog niet ver opgeschoten!? Noodgedwongen lopen we dus een tijdje tegelijk met hen op door een beekbedding annex keienpad. Dat levert nog een beetje stress omdat droge voeten houden nog een prioriteit lijkt. Mijn metgezellinnen meesmuilen dat ze het al wel anders meegemaakt hebben. Zo kan een potsierlijke val toch nog tot trots leiden.

Gaandeweg wordt de afstand toch wat groter en we vinden ons ritme weer over de rotsige bospaden met hier en daar wat hei en brem op open plekken. 

Het landschap is kleinschalig en doet aan Zuid-Limburg denken qua hoogteverschillen en inrichting. Wat niet aan Zuid-Limburg doet denken zijn de duidelijke tekenen van bosbrand en de groeiende hoeveelheden Eucalyptusbomen. Eerst zijn het bosjes met dunne zwarte staken met naar het eind van de door vuur aangetaste percelen sommige exemplaren die het wel overleefden. Daaraan zit nog, deels, de ongeschonden gladde bast in het geval van jonge exemplaren. Verderop zijn er ook steeds meer oudere exemplaren met volle kruinen en de nog karakteristieker "vervellende" stammen en donkerrode jonge groei.

We passeren zo Silvaboa en Pielas tot we in Oseiro zijn. Daar is een klooster van grote faam (en bijna nog grotere omvang als dat kan)

Imposant was het wel, maar we mochten alleen de buitenkant bewonderen vanwege het feit dat het zondag was. 

Misschien iets voor de volgende keer.

Vanaf Oseira duiken we opnieuw de rotspaden/veldwegen in. Het landschap is ongelooflijk gevarieerd. Het pad loopt tussen (verlaten) akkertjes en weilanden, stukjes bos en hei, door een beekdal omláag, over een bruggetje of stapstenen naar de overkant, omhoog, omlaag, plotseling binnenlopend in een dorpje.

Langs de wasplaats, achter de huizen langs weer verder het volgend beekdal in, enzovoort.

Ondertussen gaan sommige dingen natuurlijk gewoon door en dus, moederdag of niet, gaan de koeien gewoon de wei in en de boer en boerin begeleiden de kudde daarheen.

Best wel grote beesten zijn het toch van dichtbij, en zeker het feit dat ze hun horens nog helemaal hebben doet me een stapje achteruit zetten.

Uiteindelijk bereiken we om 15:00 het eindpunt van de wandeling. Blij wel eigenlijk. Het laatste deel voerde ons noodgedwongen over asfalt in combinatie met de hitte begon dat snel te vervelen.

Een koele bar wachtte met fris en een zak chips. Walkers heaven!

Morgen voor de koninginnerit. Jullie horen ervan,

Hein