Godsame wasda un end lope ...

van Dozon naar Silleda. Dat is ook wel duidelijk als je ons hieronder ziet in de " Albergue Tipique"

En dan hadden we nog het geluk dat de waardin ook wel inzag dat elke meter telde en ons via de voordeur uitliet en niet via achteren waar we vandaan kwamen. Weer een paar meter gewonnen.

Terug naar het begin van vandaag. Gister zei ik het al, de koninginne-etappe. Dit vanwege de voorspelde 26 km in onze routebeschrijving, met afstand de langste, en met het steeds maar beter wordende weer zou het ook zomaar een echte uitputtingsslag kunnen worden. De routebeschrijving die  aan het eind 2,5 km langs de route nationale 525 voorspelde maakte het allemaal niet aantrekkelijker.

Zoals gewoonlijk bij onze reisorganisator was er weer bij een paar onderdelen volop kans op verbetering. Negatief waren opnieuw:

• te kort ingeschatte afstand
• hetal dan niet voorkomen van een bar op verschillende plaatsen
• derouteanduidingen onderweg.

Positief: het feit dat ie het fout had door te beweren dat we de laatste 2,5 km langs de provinciale weg moesten.

We mochten namelijk lekker door de schaduw over een bosweg tot bijna in Silleda.

Voor we daar waren hadden we echter al weer de volle 30 km puur wandelplezier achter de rug.

's Morgens begon het een beetje vervelend met veel asfalt maar dat werd goedgemaakt door de uitzichten

Daarna weer over boswegen en kleine landweggetjes door talloze dorpen. Wel is er hier duidelijk meer bewoning in de dorpen. Er is ook meer verkeer en we kruisen ook vaker drukke verkeerswegen. Maar steeds zijn we weer snel in de natuur.

Ondanks het feit dat we voor mijn gevoel wel alle biotopen gehad hebben komen we toch soms nog nieuwe bloemen en planten tegen. Nu is dat "alle biotopen" wel een beetje onterecht want de laatste 2 (3?) dagen komen we ook steeds meer palmen tegen. Het klimaat wordt blijkbaar steeds subtropischer?

De Eucalyptus komt ook steeds vaker voor. Echt oude exemplaren zijn ook imposant.

De temperatuur was wat dat betreft een gelukje, je rook echt de eucalyptus terwijl je er onderdoor wandelde.

Steeds dichter bij ons eindpunt, nog steeds een beetje op onze hoede vanwege de omineuze voorspelling van 2,5 km langs de route nationale kwamen  we gewoon nog langs  een middeleeuws bruggetje,

met uitzicht over een verstild riviertje.

Een kwartiertje later lopen we, zonder de marteling van die laatste kilometers over asfalt, van het bospad zo Silleda in. De laatste paar 100 meters naar het hotel zijn een fluitje van een cent. Met een douche in het vooruitzicht kan er veel. Om 16.45 uur stapten we onze kamers in.

Een paar uur later, nu dus, tik ik dit verslag (geholpen door cervesza en rationes op het schaduwterras van bar Pukara. Nu op "publiceren" drukken en dan naar de overkant naar het restaurant. Het leven van een turigrino sucks.

Groeten, Hein