Geen broekies meer ...

Maar echte pelgrims. Duidelijker kan het niet zijn na alles wat we gisteren meemaakten en ..., ik moet het toch even vermelden, zonder een moment van twijfel aan de tweede etappe begonnen.

Na een Spaans ontbijt, tostado met jam/boter, een koffie en een glas vers geperste jus d'orange mochten we weer de Camino op.

Padornelo verlaten gaat snel via de provinciale weg. Na een km of zo bereiken we het punt waarop de camino zich loswurmt van de verharde (auto)wegen. Vanaf dat moment is het echt genieten op prachtige bospaden, zo hier en daar een heel oud bruggetje en soms, jawel, een doorwaadbare plaats.

Dichterbijkomend geluid van ruisend water roept sinds gisteren duidelijk reactie op.  Vandaag is er slechts op 1 moment aarzeling als we weer een stroompje over moeten. De dames gaan nu hun eigen plan en zoeken een plek waar je met 1 ferme stap zo op de tegenoverliggende rand van de geul staat.

Zo gaat het dus van Padornelo via Lubian (1 bar open), Santuario da Tuiza en a Canada naar Vilavella. Een echt mooie wandeling in dit net uit zijn winterslaap ontwakend landschap. Dat de lente vreemde specimen ook een kans geeft vonden we uit onderweg na passeren van A Canda. Daar kwamen we plotseling, in the middle of nowhere, 2 bomen tegen, behangen met allerlei schoenen. Vreemde gasten die Spanjaarden.

Na een dag van mooi  wandelen en ditto weer komen we om zo'n beetje half 4 aan in Vilavella waar ons logeeradres, een wellness centrum met ons als enige gasten, al op ons wacht.

Eerst in de enige bar die het dorp rijk is een biertje/wijntje gedronken. Daarna lekker gegeten, dit verhaaltje gemaakt en bijna op tijd naar bed gegaan.

Tot morgen. Dan naar A Gudi[nj]a.