Het wordt druk vandaag.

Blijkbaar hebben we vandaag alle drie de behoefte om iets te schrijven voor onze blog. Als we elkaar dubbelen, sla je maar het een en ander over bij het lezen. Maar 3 mensen beleven toch verschillende dingen op hetzelfde stuk van de route. Ik loop bijvoorbeeld heel ontspannen, zonder zware gedachten over wat dan ook. Ik kan voluit genieten van wat ik zie. Zoals gewoonlijk als wij wandelen, ligt mijn tempo het hoogst. Hein en Leoniet volgen samen of los van elkaar een stukje achter me. Ik laat me de hele dag verrassen door de kleurenpracht aan beide kanten van de weg tegen de heuvelhellingen. Het is eigenlijk niet te beschrijven hoe veelkleurig het is. Het is ook niet goed vast te leggen op een foto. De kleuren op een foto zijn zo veel minder sprekend dan de realiteit. En aangezien ik niet zo van de foto's ben, probeer ik alles op te slaan in mijn hoofd. De namen van de oude dorpjes waar we doorheen gaan, kan ik niet onthouden, maar ik zal nog heel lang de oude, bijna vergane huisjes in mijn herinnering terug kunnen roepen. Voor mij is het onvoorstelbaar dat je daar kunt wonen zonder gedeprimeerd te worden. Nauwelijks mede- bewoners, ruïnes van vroegere woningen en heel veel restanten , zoals koelkastjes, wasmachines etc in deze verlaten huisjes. Als we dan daarna weer in de vrije natuur lopen, is de verwondering des te groter. Dat deze uitersten zo dicht naast elkaar kunnen bestaan is bijna niet voor te stellen.

Wij gaan nu ( hopelijk) lekker eten. Dus tot een volgende keer.  

Groetjes, Corrie