De plicht roept ...

En verzaken betekent dat we zelf ook geen kroniek van onze dagen meer hebben. Dus toch maar het toetsenbord weer opgestart, de tablet op zijn ingenieus gevouwen flap comfortabel schuin weggezet op het hotelkamer bureautje en los kan ie weer. 

Vanmorgen vertrokken we redelijk vroeg voor ons doen (zo'n 9 uur) uit Xunqueira de Ambia. Ik had al lang gezien dat het vandaag een mooiie dag wandelweer zou worden dus had ik gekozen voor de bermuda. De dames hielden nog een slag om de arm en kozen beiden voor een lange broek.

Van Xunqueira naar Ourense ga je feitelijk in een dag van het platteland naar de stad. De hele dik 22 km staan in het teken van die overgang. We dalen af, en gedurende die afdaling lopen we steeds verder de bebouwing in. Voorzover we door afzonderlijke dorpjes lopen lijken ze  gewoon in elkaar over te gaan.

We volgen voornamelijk verharde wegen en waar dat even niet zo is, is het een stukje onverhard, gebruikt om een bocht af te snijden of iets dergelijks. Binnen 100 meter ben je weer terug op dezelfde weg.

Meer verkeer, meer vrachtverkeer ook, hogere snelheden. De camino is hier ondergeschikt aan een heleboel andere belangen, zoveel is wel duidelijk.

Wat wel handig is, in al die dorpjes zijn bars. Geen probleem vandaag om iets te drinken of te eten te krijgen. Verder is er weing opmerkelijks behalve dan dat langs de wegen de bloemendiversiteit wel minder lijkt, maar fleurig blijft het wel.

Dat wil zeggen voor het grootste deel. kort voor Ourense moet ook nog het industrieterrein " genomen" worden. Daar is het zoals op alle industrieterreinen. Even veel beton, metalen schuren, roestige hekken en braakliggend terrein. IEts om snel doorheen te lopen.

Aan het eind net voor Ourense nog de gerestaureerde kapel van St, Aguena. Die staat op een mooi punt om Ourense in panorama te zien. (overigens is hij gewoon afgesloten en kunnen we het interieur alleen bewonderen vanachter de geheel glazen pui)

Tegelijkertijd grijpen de dames de gelegenheid aan van broek te wisselen. Niemand die ze ziet.

Na al dat wandelen langs de weg komen we na het bezoek aan de kapel toch nog in een mooi stukje authentiek dorpsgezicht met smalle straatjes en traditionele huisjes. Als we daar echter doorheen zijn dan is het gewoon op het trottoir blijven, beveiligde voetgangersoversteekplaatsen en stug door blijven lopen langs flats, kantoren, parkeergearges etc. tot we uiteindelijk bij de kathedraal uitkomen.

Ondertussen is de temperatuur in de stad opgelopen tot een echte 25 graden. Warm genoeg om serieus te gaan zweten. Gelukkig is het hotel, na een initiele misser, snel gevonden en krijgen we snel de kans om zand en zonnebrand van ons af te spoelen.

De eerste verfrissingen gingen er goed in.

Ook hier is de mores: voor 20 uur wordt je niet aan tafel verwacht. Om de tijd tot dat moment te doden hebben we wat blog onderhoud gepleegd (na de opstartperikelen met de wifi). Even toch wat warmers opgezocht en een rondje door een deel van het winkelgebied gedaan. Daar was het behoorlijk druk nog.

Daarna naar de polpereia net om de hoek bij ons hotel.

Die bleek, gelukkig, naast inktvis ook nog allerlei lekkere tapas te verkopen. Uit het ele assortiment vor ons allemaal wat gekozen wat een heerlijke maar mogelijk (dat merken we vannacht wel) ook wel zoute (van de baccalao) maaltijd opleverde.

En zover zijn we nu. Tijd om de pen neer te leggen. (het keybord uit te zetten) 

Morgen evenveel (maar warmer) kilometers. We gaan nog terugverlangen naar een fris buitje voor dit uitgespeeld is.

Voor nu, groeten, Hein

PS vanaf deze plek ... Rien, Jo en Marco: Buen Camino. Als ik het goed heb zijn jullie ook al een paar dagen onderweg. Succes.