En zo eindigt het dus ...

Zoals het begon. Wachtend in de vertrekhal van een vliegveld. Deze keer is dat het Aeropuerto de Santiago. Eerst gaan we naar Madrid, daarvandaan naar Brussel. Maar ik ga te snel. Voor we hier waren hadden we toch nog het een en ander te doen.

Zo was er natuurlijk nog de kwestie van de Compostela. Zonder kan je niet echt thuis komen maar het is, dat zagen we gister, niet echt een sinecure om er aan te komen. Dus was onze eerste gang na het ontbijt naar het Officina de Acolida ao Perigrino. Om 09.50 mochten we aansluiten in een rij die pas na dik 2 uur het beloofde diploma op zou leveren. Het hele gebouw stond al weer vol en de dames moesten opnieuw buiten beginnen. En dan waren we nog gelukkig want na ons groeide de rij alras aan tot in de benedentuin.

Een uurtje nadat wij binnen waren ging er ook nog een fris buitje over de buitenwacht zodat die nog de kans hadden om hun rugzakken nog eens te openen en te laten zien hoe een pelgrim de meest boze weergoden trotseert. Maar, na een uur of 2 was het dan voor Corrie en Leoniet echt zover. De Compostela was verworven!

Van de ochtend was niet veel meer over maar het belangrijkste werkje voort deze dag nog, een panorama foto van café Casino, dat haalden we nog gemakkelijk voor het vertrek naar het vliegveld. Met diploma dus rechtstreeks naar het café.

(De foto doet geen recht aan de plek maar daar kwam ik pas later achter. Nou ja, dan gaan we gewoon nog een keer langs.)

Na de lunch daar en een glaasje wijn voor de afsluiting naar het hotel de koffers ophalen om daarmee een straat verder op de shuttle naar het vliegveld te stappen.

Met die bus zijn we voor 3 euro per mens binnen een half uur op het vliegveld waarvandaan dit verslag tot jullie komt. Nu inchecken.